Ανδρέας Σάλτας: Δουλεύω κάθε μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα και θα συνεχίσω έτσι. Αυτήν την σκληραγώγηση την απέκτησα από τους καθηγητές μου από το ΤΕΙ Λαμίας. Η αυστηρότητα των καθηγητών, ναι μεν με έκανε να βάζω τα κλάματα, με έκανε όμως να μην το βάζω κάτω!

Βλέποντας πίσω στο παρελθόν, καταλαβαίνω πως όλες αυτές οι δυσκολίες, όλα τα ταξίδια μεταξύ Αμερικής και Ελλάδος, οι ατέλειωτες ώρες διαβάσματος τα βράδια, οι διάφορες δουλειές μετά το σχολείο για να συντηρήσω τον εαυτό μου και να βάζω φαΐ στο τραπέζι, οι αποτυχίες, η εκμετάλλευση και άλλα, με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα και να φτάσω ως εδώ που είμαι αυτή τη στιγμή…. 

Γεννημένος και μεγαλωμένος στο Μπρούκλιν –Νέα Υόρκη,  στα  10 μου χρόνια, οι γονείς μου αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Αμερική και να μετακομίσουμε μόνιμα στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στην Κάρπαθο. Τέλειωσα το γυμνάσιο και την 1^η λυκείου, αλλά το μεγάλο μου πρόβλημα ήταν ότι δεν ήμουν και κανένας άριστος μαθητής. Μάλιστα θυμάμαι ότι δεν απέδιδα καθόλου καλά στο σχολείο και οι γονείς μου είχαν αγανακτήσει, λέγοντας ότι μάλλον θα ήταν καλύτερα να πάω σε κάποια  ιδιωτική σχολή να μάθω μια τέχνη.

Εγώ όμως υποστήριζα  την ιδέα να δοκιμάσω να πάω ξανά στην Αμερική ,να τελειώσω εκεί το λύκειο και να ξανά επιστρέψω στην Ελλάδα ως αλλοδαπός και να δώσω εξετάσεις για εισαγωγή σε μια Ανώτατη Σχολή. Δόξα το Θεό που είμαι Αμερικάνος υπήκοος … Πήγα λοιπόν Αμερική να τελειώσω το λύκειο και πρέπει να πω ότι από τις αρχές κιόλας ξεκίνησαν τα δύσκολα. Είχα ξεχάσει  τα πάντα για τον τρόπο ζωής της Αμερικής, τις διάφορες εθνικότητες που υπάρχουν ,το σύστημα σπουδών και άλλα , ένιωσα αποξενωμένος. Μετά όμως καλυτέρεψαν τα πράγματα και έβλεπα ότι απέδιδα αρκετά καλά στο λύκειο και επίσης είχα ανταπόκριση στον τρόπο ζωής γρηγορότερα απ’ ότι περίμενα. Ένα καλοκαίρι λοιπόν που πήγα διακοπές πάλι στην Κάρπαθο, το 2003, ένα τρομερό συμβάν μου συνέβη. Την δεύτερη μέρα διακοπών στην Ελλάδα, είχα ένα τρομερό τροχαίο με την μοτοσικλέτα μου. Γλίστρησα στο δρόμο καθώς επέστρεφα στο σπίτι μετά από ξενύχτι σε μπαρ , και έπεσα σε ένα γκρεμό βάθους 30 μέτρων. Είχα υποστεί τραυματισμούς, όχι τόσο εξωτερικά αλλά εσωτερικά: σπασμένα πλευρά, τραυματισμό στο δεξί μου πνεύμονα, πνευμοθώρακα και ανικανότητα να πάρω ανάσα. Ευτυχώς, είχα φορέσει το κράνος μου για πρώτη φορά αλλιώς θα ήμουν νεκρός.  Αλλά το χειρότερο ήταν η απουσία αίσθησης και κίνησης των κάτω άκρων μου. Απ’ ότι μου είπαν μετά οι γιατροί, λόγω του χτυπήματος και του σοκ , είχα τραυματίσει την Σπονδυλική μου στήλη στην οσφυϊκή μοίρα. Μου είπαν οι γιατροί επίσης ότι υπήρχε μεγάλη περίπτωση να μην ξαναπερπατήσω στη ζωή μου. Τα άκρα μου ήταν τόσο ατροφικά ώστε έβλεπα τα οστά των μηρών και της κνήμης να προεξέχουν πολύ έντονα.  Αλλά μετά από 2 μήνες περίπου, έβλεπα ότι μπορούσα να κινήσω τα δάκτυλα  μου και άρχισα να νιώθω αφή και θερμότητα. Είχα  πεταχτεί από την χαρά μου και έκλαιγα και ευχαριστούσα τον Θεό που μου έδωσε δυνάμεις πάλι. 

Αφότου είχα επαναφορά των αισθήσεων μου και κίνηση, 3 φυσικοθεραπευτές με ανέλαβαν για αποκατάσταση ώστε να με επαναφέρουν να σταθώ στα πόδια μου ξανά. Θυμάμαι στιγμές αγανάκτησης και στεναχώριας λόγω το ότι δεν έβλεπα βελτίωση στην δύναμη μου μετά από 4 μήνες θεραπείας κα ακόμα δεν μπορούσα να περπατήσω. Αλλά οι φυσικοθεραπευτές ήταν τόσο δυναμικοί και λάτρεις της πειθαρχίας, μου έδιναν συνέχεια εντολές να κάνω ασκήσεις, με πίεζαν - μόνο ναζιστές που δεν ήταν!  Με την πάροδο του χρόνου , στάθηκα στα πόδια μου . Τα άκρα μου κέρδισαν αρκετή μάζα μυών και όταν ορθοστάτησα, είχα και πάλι κλάματα αλλά χαράς.  Από εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι το μέλλον μου, το όνειρο μου ήταν η φυσικοθεραπεία. Έβλεπα τους φυσιοθεραπευτές μου σαν Θεούς και από τότε ήθελα να κάνω το ίδιο δηλαδή να βοηθήσω άτομα σαν εμένα να μπορούν όχι μόνο να ξανά περπατήσουν αλλά να τους απαλύνω τον πόνο.   Η αίσθηση χαράς όταν ένας ασθενής σου λέει ότι δεν νιώθει πόνο, ότι είσαι ο καλύτερος, ότι βασίζεται σε σένα, ότι μπορεί να ξαναπαίξει με τα παιδιά του , να περπατήσει για περισσότερο διάστημα, να ξανά έχει συμμετοχή στο άθλημα του, δίνει ένα βαθύτερο νόημα στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική ζωή σου!

Από εκείνη τη στιγμή πήρα το σχολείο πολύ πιο σοβαρά , διάβαζα πολύ πιο σκληρά για να τελειώσω γρήγορα και με καλύτερους βαθμούς.  Τελειώνοντας το λύκειο στην Αμερική , ξανά πάλι Ελλάδα με ελπίδες να μπω σε σχολή Φυσιοθεραπείας. Έπρεπε να δώσω Πανελλήνιες  εξετάσεις αλλά μόνο έκθεση λόγω του Συστήματος Αλλοδαπών. Έδωσα την εξέταση και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, έμαθα ότι με δέχτηκαν στο ΤΕΙ Λαμίας στο Τμήμα Φυσικοθεραπείας και επίσης είχα το μεγαλύτερο βαθμό από τους άλλους επιλεγμένους φοιτητές. 

Πρέπει να πω όμως ότι είχα μεγάλη δυσκολία να αντεπεξέλθω ξανά πάλι στο Σύστημα σπουδών  της Ελλάδος , παράλληλα και την δυσκολία της γλώσσας και ειδικά της ορολογίας.  Πρέπει να πω όμως ότι οι φίλοι μου και συμφοιτητές μου με βοήθησαν σε τέτοιο βαθμό όπου είχα αποκτήσει μια καλή βάση. Πρέπει να πω όμως ότι δεν ήμουν καλός φοιτητής, αλλά μέτριος. Εντούτοις, ΚΥΝΗΓΟΎΣΑ  να μάθω  όσο πιο πολύ μπορούσα για την επιστήμη σε βαθμό όπου κάθε λίγο και λιγάκι ενοχλούσα τους καθηγητές μου, στις πιο αλλόκοτες ώρες ώστε να έχουν την προσοχή τους μόνο στις δικές μου ερωτήσεις. 

Παράλληλα ένα από τα μεγαλύτερα μου πάθη ήταν η γυμναστική και συγκεκριμένα το bodybuilding. Είχα τόση λόξα όπου είχα μια τεράστια βιβλιοθήκη με συλλογή περιοδικών του bodybuilding. Καθώς διάβαζα ένα περιοδικό είδα μια σελίδα διαφήμισης όπου ένας τεράστιος bodybuilder έκανε θεραπεία με έναν θεραπευτή. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα τι είδους θεραπευτής ήθελα να γίνω. Ήθελα να γίνω θεραπευτής στους αθλητές του fitness και του bodybuilding και έλεγα ότι μια μέρα θέλω να αναλάβω τα μεγαλύτερα ονόματα του bodybuilding.

Πέρασα το μήνυμα στην καθηγήτρια μου που δίδασκε το μάθημα της Αθλητικής Φυσικοθεραπείας η οποία μου είπε: «Αντρέα, βλέπω ότι σου αρέσει  πολύ η Αθλητική φυσικοθεραπεία και θα κάνω ότι μπορώ να σε βοηθήσω αλλά πρέπει να πω ότι ο ανταγωνισμός στον τομέα είναι τεράστιος. Όλοι θέλουν να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Εύχομαι να είσαι σίγουρος ότι είναι αυτό που θες διότι το bodybuilding δεν έχει μεγάλη απήχηση ακόμη εδώ στην Ελλάδα». Αλλά ήμουν αποφασισμένος ότι αυτός ήταν ο δρόμος που ήθελα να ακολουθήσω. Και από τότε , έκανα περισσότερη σκληρή δουλειά στα διαβασματά μου. Σε βαθμό που έβαζα τα κλάματα στο μάθημα αθλητισμού εάν έπαιρνα χαμηλούς βαθμούς στις εξετάσεις μου. Το Τμήμα φυσικοθεραπείας με βοήθησε σε τέτοιο βαθμό ώστε να με στείλουν στην Κύπρο να δουλέψω με την ποδοσφαιρική ομάδα του Αποέλ με το πρόγραμμα ERASMUS κατά τη διάρκεια της πρακτικής μου . Ήμουν τόσο ευγνώμον για τη βοήθειά τους και την πίστη τους σε μένα για να πετύχω. 

4 χρόνια μετά, έλαβα το πτυχίο αποφοίτησης τον Μάρτιο του 2009, με σκοπό να εργαστώ στο νησί της Καρπάθου και κάποια στιγμή να ανοίξω δικό μου Φυσικοθεραπευτήριο. Αλλά είδα ότι δεν ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα. Δεν είχα ασχοληθεί με αθλητές τόσο όσο περίμενα. Στο νησί με θεωρούσαν μασέρ παρά θεραπευτή και ότι κάνω μόνο μαλάξεις. Είχα απελπιστεί και ήθελα να τα παρατήσω. Ώσπου μια μέρα καθώς πάλι διάβαζα ένα καινούριο περιοδικό του bodybuilding, είπα ότι θα τα αφήσω όλα και θα πάω Αμερική να γίνω εκεί Φυσικοθεραπευτής. Οι γονείς μου είχαν τρελαθεί με την ιδέα και στην αρχή δεν με υποστήριξαν στην απόφασή μου. Αλλά με τον καιρό και βλέποντας με ότι δεν είμαι ευτυχισμένος, δέχτηκαν την ιδέα και αποφάσισα να τα μαζέψω και φτου από την αρχή!

Ήρθα στην Αμερική το 2010 μόνος μου. Οι γονείς μου έμειναν πίσω Ελλάδα για να συντηρήσουν τις δουλειές τους.  Συζούσα με την αδερφή μου για λίγο καιρό μέχρι να βρω το δικό μου διαμέρισμα να μείνω. Οι δυσκολίες να μεταφέρω όλα τα έγγραφα και τα χαρτιά από τις σπουδές μου στην Ελλάδα στην Αμερική ήταν σκέτος εφιάλτης. Οι μεταφράσεις, η χαρτούρα, τα χρήματα , το περίμενε, ήταν από τις πιο ταλαίπωρες στιγμές μου εδώ στην Αμερική. Το τμήμα σπουδών εδώ στη Αμερική δέχτηκε τα πάντα από τα μαθήματα φυσικοθεραπείας αλλά μου έλλειπαν μαθήματα Βιολογίας, Χημείας και Φυσικής διότι δεν έδωσα αυτά τα μαθήματα στις πανελλήνιες τότε με τους αλλοδαπούς. Μετά εφόσον πέρασα τα μαθήματα αυτά , έπρεπε να δώσω εξέταση το NPTE (national physical therapy examination) για άδειες εργασίας. Ίσως η δυσκολότερη εξέταση που έδωσα στη ζωή μου. Οπότε ξανά πάλι σχολείο και χωρίς τους δικούς μου, μόνος μου σε ένα υπόγειο στο Brooklyn (δώσαμε το σπίτι μας εφόσον μετακομίσαμε στην Ελλάδα) και δουλειά σε ένα ιδιωτικό εργαστήριο Φυσικοθεραπείας ως βοηθός , παίρνοντας  $18 την ώρα, ίσα ίσα να την περνάω.

Έτσι, τώρα έπρεπε να διαβάσω για το NPTE. Η εξέταση αυτή περιείχε υλικό όπου δεν είχαμε μάθει καν στη σχολή όπως φυσικοθεραπεία στο δερματικό σύστημα, φαρμακολογία, διάφορες άλλες νευρολογικές παθήσεις ,διαφορετικές τεχνικές και άλλα. Πέρα ότι είχα δυσκολία πάλι λίγο με την αγγλική ιατρική ορολογία , απέτυχα στην εξέταση 5 φορές. Ναι 5! Αφού ήμουν σε σημείο να τα παρατήσω και να φύγω πάλι για Ελλάδα. Αλλά έκατσα κάτω ξανά και ξανά και επιτέλους πέρασα.  Όλη αυτή η διαδικασία με πήρε 3 χρόνια. Πήρα τις άδειες μου το 2013 και βρήκα μια καλύτερη θέση εργασίας ως θεραπευτής σε μια ιδιωτική κλινική. Και πάλι όμως ήθελα να ασχοληθώ με αθλητές. Δεν ήξερα κανέναν σε αυτόν τον τομέα και δεν είχα επίσης  και τις κατάλληλες γνώσεις για αθλητές όσο έπρεπε. Οπότε, φύλαγα χρήματα για να αρχίσω να κάνω σεμινάρια αθλητισμού και συγκεκριμένα αμερικάνικο ποδόσφαιρο, bodybuilding ,fitness, crossfit και baseball.  Παράλληλα είχα γραφτεί σε σχολή Φυσιοθεραπείας – Online  για να πάρω το διδακτορικό ή αλλιώς το  t-DPT  μου  (transitional Doctorate of Physical Therapy). 

Μια μέρα λοιπόν, καθώς ήμουν στο γυμναστήριο, είδα έναν σωματώδη bodybuilder όπου παραπονιόνταν για πόνο στον ώμο. Και 'γω σαν καλός Σαμαρείτης τον πλησίασα και του έδωσα λίγη βοήθεια. Έκανα μια τεχνική και ο πόνος στον ώμο του είχε εξαφανιστεί. Έμεινε με το στόμα ανοιχτό ο κύριος. Σε βαθμό που τηλεφώνησε σε φίλους του για να τους αναλάβω για θεραπείες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, εργαζόμουν στο ιδιωτικό γραφείο και τα απογεύματα έπαιρνα το φορητό μου κρεβάτι στο σπίτι μερικών αθλητών για θεραπείες.  Οι αθλητές λάτρευαν τις τεχνικές μου και έβλεπαν ότι απέδιδαν καλύτερα στο γυμναστήριο.  Με την πάροδο του καιρού και με καθημερινό κυνήγι είχα γίνει ο αποκαλούμενος  ‘’Bodmechanic’’ δηλαδή θεραπευτής των bodybuilder. Είχα φτάσει σε σημείο όπου έβλεπα 60-70 αθλητές τη βδομάδα. Μέσα σε αυτούς ήταν τα μεγαλύτερα ονόματα του bodybuilding, αθλητές του NY Giants, UFC, Yankees, και Rangers. Είχα τόσους πολλούς αθλητές που έπρεπε να αφήσω τη δουλειά μου στο ιδιωτικό γραφείο και να ξεκινήσω κάτι δικό μου. Το 2015 λοιπόν άνοιξα ένα μικρό studio στο Queens NY  με όνομα Human Fitness. Ακόμη αυτή τη στιγμή βρίσκεται υπό ανακαίνιση αλλά οι αθλητές μου δεν μπορούν να περιμένουν. 

Πλέον μπορώ να πω ότι πέτυχα το στόχο της ζωής μου, αλλά δεν σταματάω εκεί. Αυτό θα ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος. Τώρα πέρα από το γυμναστήριο –γραφείο μου, έχω και το δικό μου προσωπικό με 3 γυμναστές, έναν βοηθό φυσικοθεραπείας , γράφω δικό μου E-book , πηγαίνω ταξίδια σε διάφορες Πολιτείες της Αμερικής να διδάξω τις τεχνικές μου , έχω δικιά μου ιστοσελίδα με online συνεδρίες μέσω skype, αναγνωρισμένος από το IFBB (international federation of bodybuilding) ως από τους καλύτερους θεραπευτές της οργάνωσης, σπόνσορας από 2 μεγάλες εταιρίες συμπληρωμάτων διατροφής και άλλα. Με τον καινούριο χρόνο , επεκτείνομαι ακόμη περισσότερο σε άλλες Πολιτείες και σε διεθνές επίπεδο να διδάξω και να προσφέρω θεραπείες σε άλλους αθλητές στον κόσμο, αρχίζοντας από Αυστραλία τον επόμενο Μάρτιο όπου γίνονται αγώνες του bodybuilding με όνομα Αrnold Classic Australia, οργάνωση Bodybuilding  του Arnold Swartzenegger.

"Αυτή είναι μόνο η αρχή της σταδιοδρομίας μου.  Τίποτα δεν πετυχαίνεται χωρίς ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ.  Δουλεύω κάθε μέρα, 7 μέρες τη βδομάδα και θα συνεχίσω έτσι. Αυτήν την σκληραγώγηση την απέκτησα από τους καθηγητές μου από το ΤΕΙ Λαμίας. Η αυστηρότητα των καθηγητών, ναι μεν με έκανε να βάζω τα κλάματα, με έκανε όμως να μην το βάζω κάτω! Το επάγγελμα και η επιστήμη του κλάδου αυτού είναι τόσο επιβραβευτική  όπου αξίζει να μάθεις όλο και περισσότερες νέες πληροφορίες και τεχνικές. Η γνώση είναι το παν. Η γνώση είναι Δύναμη. Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μια άλλου είδους επιστήμη να ακολουθήσω πέρα από την Φυσικοθεραπεία. Οι γνώσεις και οι τεχνικές είναι απεριόριστες και πιστέψτε με, θαύματα μπορείτε να κάνετε. Το ανθρώπινο σώμα δεν σταματά να εξελίσσεται, έχει απεριόριστες ικανότητες και το επάγγελμά μας έχει απεριόριστες τεχνικές επίσης. Είναι μεγάλη μου τιμή και χαρά να πω ότι είμαι τελειόφοιτος από το καλύτερο Τμήμα Φυσικοθεραπείας της Ελλάδος, το ΤΕΙ Λαμίας! Δεν έμαθα μόνο  τα βασικότερα της επιστήμης αλλά πολύ περισσότερο από αυτά. Οι καθηγητές του Τμήματος μου έμαθαν πώς να γίνω επιτυχημένος όχι μόνο στην επαγγελματική μου ζωή αλλά και στην προσωπική μου. Εύχομαι για τους νέους φοιτητές να βρουν την ίδια εμπειρία της σχολής όπως την έζησα εγώ.  Θα είμαι πάντα ευγνώμων."